Η Καλαμπάκα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη (Μέρος 1ο)

Μέρος 1ο: Από το Σοπωτό μέχρι την Αγλίστρα

Η Καλαμπάκα είναι ένα μέρος με κρυμμένες ομορφιές. Ομορφιές που δεν φωτίζονται από “λάμπες κεντρικών οδών” ούτε τυγχάνουν πανδαιμόνιου τουριστών, επισκεπτών και λοιπών. Αυτές τις ομορφιές έχω σκοπό να αναδείξω, έτσι ώστε να γίνει γνωστό στον κόσμο ότι η πόλη αυτή είναι ένας προορισμός διαφορετικός από τους άλλους. Ένας προορισμός που δεν ανήκει σε αυτούς που έχουν γίνει “χυλός” από την υπερπροβολή και βαρετοί στους τουρίστες που παίρνουν απόσταση από το “συνηθισμένο”...

Αν πάει κανείς στην Καλαμπάκα και στα Μετέωρα ψάχνοντας για θάλασσα και ότι αυτή συνοδεύει, πολύ φοβάμαι πως δεν θα το βρει εδώ. Και λοιπόν; Ο επισκέπτης αυτής της περιοχής έχει να κερδίσει πολλά περισσότερα από απλοϊκή παραθαλάσσια διασκέδαση, ξεκινώντας από τον καθαρό αέρα και φτάνοντας στην ψυχική αγαλλίαση που δίνουν οι βράχοι των Μετεώρων και τα μοναστήρια που είναι πάνω σε αυτά. Αυτά προσφέρει, λοιπόν, ένας γύρος της πόλης με τα πόδια.

Ο Άλτσος

Αυτός ο γύρος ξεκινά από το Σοπωτό. Μια γραφική γειτονιά της παλιάς πόλης της Καλαμπάκας, που ουσιαστικά αποτελεί το βόρειο άκρο της. Για μένα βέβαια εκτείνεται από το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου μέχρι τα ριζά του Άλτσου(ή Άλσου), ενός Μετεωρίτικου βράχου και φυσικά το Βυζαντινό ναό της Παναγίας. Στους δρόμους του Σοπωτού, οι οποίοι είναι όλοι σχεδόν πλακόστρωτοι, μετά βίας χωράει αυτοκίνητο, κάτι που κάνει τη βόλτα εκεί σχεδόν ανεμπόδιστη.

Ξεκινάμε λοιπόν τη βόλτα μας από τον Αγ. Δημήτριο, το εκκλησάκι που ανακατασκευάστηκε την περασμένη δεκαετία. Εκεί αρχίζει η οδός Αγ. Τριάδος που διασχίζει σχεδόν όλη αυτή τη γραφική γειτονιά. Κατηφορίζοντας, αρχικά, την οδό αυτή, θαυμάζω τη θέα προς το Βυζαντινό ναό της Παναγίας. Όταν η κατηφόρα τελειώσει, το αεράκι που έρχεται από τους πλάτανους και τα ρυάκια αποτελούν μια υπέροχη όαση δροσιάς.

Αριστερά η Αγιά, δεξιά ο Άλστος. Στη μέση ο βράχος
ονομάζεται "Αδράχτι"

Σε αυτό το σημείο ξεκινά ίσως η πιο ωραία ανηφόρα που έχει ανεβεί κανείς στη ζωή του. Βαδίζοντας στο πλακόστρωτο δρομάκι, γίνονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Τα Μετέωρα παίρνουν σχήματα που δεν βλέπει κανείς συχνά, την ώρα που η απόσταση από αυτά γίνεται όλο και πιο μικρή. Τότε και μόνο τότε αντιλαμβάνεται κανείς το πραγματικό μέγεθος των βράχων. Περιττό δε να πω πως η φύση εκεί οργιάζει!

Η ανηφόρα αυτή τελειώνει στο εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου. Ψηλά δέντρα πλαισιώνουν αυτό το ναΐσκο, μετατρέποντας την περίβολό του σε ένα ιδανικό σημείο στάσης και ξεκούρασης. Εκεί, παράλληλα, ξεκινά και ένα μονοπάτι που οδηγεί έξω από την πόλη, και συγκεκριμένα στο μοναστήρι της Αγ. Τριάδας στα Μετέωρα.

Η... εφευρετικότητα των Δημ. Υπαλλήλων τοποθετεί πινακί-
δες εκεί που δεν το περιμένεις!

Εγώ όμως θα συνεχίσω τη διαδρομή μου μέσω της μικρής πλατείας του Σοπωτού προς την οδό Λευκωσίας, ένα ανηφορικό σοκάκι που οδηγεί στο ναό της Παναγίας. Περπατώντας παράλληλα με τον Άλτσο, απολαμβάνει κανείς στο αριστερό του χέρι μια υπέροχη πανοραμική θέα προς την πόλη και το Θεσσαλικό κάμπο και στο δεξί του χέρι την άγρια ομορφιά των Μετεώρων.

Μετά από μια μικρή στάση στην Παναγία, συνεχίζω μέσω της ίδιας οδού μέχρι το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου. Εκεί το σοκάκι σταματάει και γίνεται μονοπάτι που βυθίζεται στα δέντρα. Μοναδική η ομορφιά της παρθένας, ακατέργαστης φύσης που απλώνεται γύρω και που “αγκαλιάζει” άλλο ένα εκκλησάκι. Αυτό του Αγ. Βασιλείου.

Για του λόγου το αληθές...

Το μονοπάτι θα με οδηγήσει σε δύο βράχους. Θα ανεβώ στον ψηλότερο από αυτούς μπορεί κανείς να θαυμάσει Καλαμπάκα, Μετέωρα και το Θεσσαλικό κάμπο μέχρι το νότιο άκρο του(πέρα και από την Καρδίτσα!). Μετά από τους βράχους, συνεχίζω στο ίδιο μονοπάτι για να καταλήξω στην Αγλίστρα(ελπίζω να τη λέω σωστά), τα ριζά δηλαδή ενός άλλου Μετεωρίτικου βράχου, του Μπάντοβα. Το τοπίο εδώ είναι εντελώς πετρώδες ενώ υπάρχουν διάσπαρτοι βράχοι που ξεκόλλησαν από τους διπλανούς ψηλότερους βράχους και κατέληξαν εκεί. Προσοχή μεγάλη στις γούβες που έχουν σχηματιστεί από τα ρυάκια που κυλούν από τα ριζά και του Μπάντοβα και της Αγιάς, του ψηλότερου βράχου όλου του Μετεωρίτικου συμπλέγματος.

Ο Μπάντοβας

Στην Αγλίστρα οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό κάποιου είναι πολλές. Αγγίζοντας, ή και ανεβαίνοντας μέχρι κάποιο ύψος στον Μπάντοβα καταλαβαίνει κανείς πόσο μικρός είναι μπροστά σ' αυτά τα φυσικά θαύματα. Για κάποιους μπορεί να είναι μια μεγάλη πέτρα ανάμεσα σε ένα σωρό από τέτοιες. Για μένα όμως, ίσως και για κάποιους άλλους είναι αυτό που κάνει τον τόπο αυτό μοναδικό, είναι αυτό που κάνει εμένα αλλά και τόσο κόσμο ν' αγαπήσει αυτό το μέρος και να ξεχάσει, έστω και για λίγο, ότι τον προβληματίζει...

Συνέχεια στο 2ο μέρος...

*Μπορείτε να πατήσετε επάνω στις εικόνες για να τις δείτε μεγενθυμένες.