Luben, ΔΑΠίτης, ή κάτι άλλο; (Μέρος 3ο)

Η θέση εμού, του ανένταχτου φοιτητή, στη διαδικτυακή κοκορομαχία που έλαβε χώρα τον περασμένο μήνα.

Και οι τελευταίες επισημάνσεις.

Α. Κάποια εισαγωγικά.

Πρώτον, συγγνώμη για την καθυστέρηση! Μία ξαφνική ανοιξιάτικη ίωση με έθεσε knock-out στα μέσα της περασμένης εβδομάδας. Αυτό μαζί με την περίοδο ανάκαμψης που ήταν το περασμένο Σαββατοκύριακο, συνέβαλε στην αναβολή σύνταξης και δημοσίευσης του τελευταίου άρθρου της σειράς αυτής, που απ’ ότι ακούω, έχει προκαλέσει συζητήσεις, κάτι που σημαίνει ότι μπαίνετε και τα διαβάζετε, κάτι που σημαίνει ότι έχω views. Και σας ευχαριστώ γι’ αυτά, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με αυτά που γράφω.

Στα της ημερησίας διατάξεως…

Θα έχετε, νομίζω παρατηρήσει, πως ο τίτλος αυτής της σειράς των άρθρων είναι εμπνευσμένος από ακριβώς αυτήν τη διαδικτυακή «κοκορομαχία». Η «κοκορομαχία» αυτή ξέσπασε από δύο διαδικτυακά άρθρα. Το «Τι σημαίνει να είσαι ΔΑΠίτης» του Felix, για το Luben.gr και το «Luben ή ΔΑΠίτης; Η απάντηση» του Ν. Λυσιγάκη για το Radicals.gr. «Γιατί την αποκαλείς «κοκορομαχία» όμως ρε Μπλέτσα;» θα με ρωτήσει κάποιος. Γιατί εμένα, που επέλεξα να μην ασχοληθώ με τον φοιτητικό συνδικαλισμό παρόλο που αυτό, κάποια στιγμή, μου προτάθηκε, όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις μου προκαλούν από αναγούλα μέχρι γέλιο. Καμία από όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις, όπως έχω αναφέρει και στα δύο προηγούμενα μέρη, δεν ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στις σχολές τους, εν αντιθέσει, ασχολούνται με το τι κάνουν τα κόμματα στη Βουλή. Το αποτέλεσμα; Τα ποσοστά αποχής στις φοιτητικές εκλογές ανεβαίνουν στο ζενίθ και η εκτίμηση που έχει ο φοιτητικός κόσμος στις φοιτητικές παρατάξεις(έχουμε καταντήσει να τις αποκαλούμε κόμματα) προσεγγίζει το ναδίρ.

Πάμε να δούμε τι λέει ο καθένας…

i. ο Felix o Luben!

Ψάχνοντας, αρχικά στο Google(πού αλλού;) να βρω τη σημασία της λέξης Luben, βρήκα μια σελίδα της Wikipedia που μιλούσε για το προλεταριάτο του Karl Marx. Άρα να φανταστώ πως το άρθρο πρόσκειται στην φοιτητική Αριστερά, από τη στιγμή που δεν γράφεται λέξη κριτικής ή σάτιρας προς την απέναντι της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ όχθη του συνδικαλισμού, πράγμα που δεν μου αρέσει. Δυστυχώς η αυτοκριτική είναι κάτι που λείπει από τις φοιτητικές παρατάξεις, αν και τις τελευταίες μέρες παρατηρώ μια ένδειξη του αντιθέτου.

Το άρθρο, όντας κατά βάση σατιρικό, ρίχνει πυρά στη ΔΑΠ, εστιάζοντας ίσως στους φοιτητές που χρησιμοποιούν τις παρατάξεις για προσωπικό τους όφελος(κλασική ελληνική μέθοδος – παρατηρείται και στα κόμματα, κυρίως για ρουσφέτια), αλλά κάπου κάνει λάθος…

Φωτό: Το αντιαθλητικό φάουλ του Felix.

      Επειδή ανήκω στην κατηγορία αυτή των φοιτητών(στα φυτά, ναι!), επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Επειδή είμαι φυτό, δεν σημαίνει ότι είμαι και ΔΑΠίτης. Στη δική μου τη σχολή τουλάχιστον, δεν θα βρείτε ούτε έναν ΔΑΠίτη που μου μοιάζει. Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες. Και στις εξετάσεις δεν αφήνω τον άλλον να αντιγράψει για να φυλάξω τον δικό μου τον κώλο! Δεν ξέρω τι ίσχυε στη σχολή του Luben, αλλά οι συλληφθέντες αντιγραφείς στη δικιά μου τη σχολή τιμωρούνται με μηδενισμό και αποκλεισμό από την εξεταστική του Σεπτεμβρίου! Νομίζω ότι ξεκαθάρισα τη θέση μου μια χαρά.

Συνεχίζοντας την ανάγνωση του σατιρικού αυτού άρθρου παρατηρώ επίθεση ακόμα και στις εκδηλώσεις κοπής πίττας που λαμβάνουν χώρα από τη ΔΑΠ! Πρωτοχρονιάτικη πίττα κόβουν από τάξεις Δημοτικού μέχρι σκυλάδικα τους πρώτους 3 μήνες κάθε έτους. Δεν βρίσκω κάτι μεμπτό εδώ λοιπόν. Επίθεση, βέβαια γίνεται και στις θέσεις της ΔΑΠ(πέρα από το γενικό κράξιμο) περί φοιτητικών δανείων, κατάργηση του ασύλου, σεκιουριτάδων στα πανεπιστήμια, αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος και λοιπά. Μόνο ένα πράγμα θα τονίσω. Αν οι σχολές φυλάσσονταν, εγώ ο ανένταχτος θα γλύτωνα από πολλά πράγματα, όπως αφισορρύπανση παρατάξεων και διαφημίσεων Μυκόνου, είσοδο οποιουδήποτε παρατρεχάμενου που δεν έχει σχέση με το ίδρυμα στο οποίο σπουδάζει(εκτός κι αν αυτός θέλει να εισέλθει μόνο για ακαδημαϊκούς ή γραφειοκρατικούς σκοπούς) ενώ ο εξοπλισμός των αιθουσών και των εργαστηρίων θα ήτο πιο ασφαλής. Μπορεί βέβαια τα μέτρα ασφαλείας να προκαλούν ταλαιπωρία αλλά πιστεύω πως οι σχολές θα κέρδιζαν από αυτό. Όσο για τη σύνδεση ΔΑΠ – Νέας Δημοκρατίας, νομίζω πως πρέπει να απευθυνθεί κανείς στον συντάκτη της «Εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ».

Για τα party, βέβαια, δεν μπορώ, αλλά εν μέρει θα συμφωνήσω. Να γίνονται εκδηλώσεις από τους συλλόγους, δε λέω, αλλά όχι και μέσα στις σχολές. Και με αφίσες όπως αυτές που παρουσιάζονται από τον Felix… Αλήθεια, γιατί 22:59 και 23:02 και όχι 23:00; Κόλπο του τυπογραφικού λάθους ή αυτή είναι η πραγματική ώρα έναρξης των parties;

Και φτάνω στην λογική κατά τα άλλα απορία του Felix. Το τι άραγε να σκέφτεται το κορίτσι που μπήκε στην παράταξη για τους χι ή ψι λόγους. Μπορεί μερικές να έχουν αυτόν ακριβώς τον τρόπο σκέψης, αλλά εγώ τουλάχιστον έχω γνωρίσει 2-3 άτομα που αποδεικνύουν το αντίθετο. Το ένα εξ αυτών με βοήθησε στην εγγραφή μου και όποτε το χρειάστηκα με βοήθησε. Και σημειώνω εδώ: με τα άτομα δεν έχω πρόβλημα, έχω πρόβλημα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται. Και μακάρι αυτά τα άτομα να μην καταλήξουν ούτε στις ουρές του ΟΑΕΔ, ούτε στα Goody’s.

Αυτά με τα του Felix. Μία σύγκριση θα κάνω: ο Felix ασχολείται μόνο με τα της ΔΑΠ με αφορμή της φοιτητικές εκλογές. Εγώ ασχολήθηκα και με την άλλη πλευρά όμως. Ελπίζω στο μέλλον να δούμε κάτι άλλο…

ii. Η απάντηση του ΔΑΠίτη.

Πρώτα απ’ όλα να ζητήσω συγγνώμη γιατί πρέπει να μπέρδεψα μερικά πράγματα. Συγκεκριμένα την Φ.Π.Κ. Πρωτοπορία με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που μέσα στ’ αρχικά της έχει τη λέξη «Πρωτοπορία».

Παρ’ όλα αυτά αρχικώς διακρίνω μια «καταμέτρηση τίτλων» όπως αυτή που κάνουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού στα τέλη κάθε σεζόν. Τι πάει να πει «29 χρόνια αποτυγχάνεις»; Αυτό καταρρίπτει το ρητό «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν διέξοδα» και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Επίσης, από πού κι ως πού αυτή η σιγουριά και το κλισέ «αν δεν βγει η ΔΑΠ, η σχολή θα κλείσει και θα χάσεις το εξάμηνο, θα πέσει λοιμός στη χώρα, θα μολυνθούμε όλοι από ανίατους ιούς και θα έρθει η Συντέλεια του κόσμου! ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!»; Έχουμε μάτια εμείς και βλέπουμε ποιος νοιάζεται και ποιος όχι. Νομίζω πως το έχω ξαναπεί.

Διακρίνω επίσης μια επίθεση στον Felix, με όπλα μια σειρά από μεμονωμένα περιστατικά που έχουν υπερπροβληθεί από την ιδιωτική τηλεόραση προς τέρψιν της διαφήμισης μέσω δυσφήμισης που είναι μια ενδεδειγμένη πολιτική μέθοδος. Την έχει χρησιμοποιήσει και η ΝΔ στις εκλογές του 2015. Ναι, ήταν το εμετικό αυτό σποτ που προέβλεπε… πάλι τη Συντέλεια του κόσμου, μόνο που αυτή τη φορά δεν έπεσε μέσα το σποτ. Είναι 9 Ιουνίου 2015 και τα ΑΤΜ έχουν ακόμα λεφτά, τα πρατήρια έχουν ακόμα βενζίνη και έχουμε ευρώ ακόμα στις τσέπες μας… Τι κρίμα!

Ελπίζω όμως ο συντάκτης αυτού του άρθρου να μην είναι αυτός που οργανώνει τις εκδηλώσεις για τις οποίες κατηγορείται από τον Felix, γιατί τότε μεγάλη πτώση εκτίμησης ενόψει. Το ότι θέλουμε τις σχολές ανοιχτές, το ότι θέλουμε Δημοκρατία και όχι τραμπουκισμούς είναι πράγματα αυτονόητα και εκεί θα συμφωνήσουμε. Το μεγάλο δε, πλεονέκτημα, των μελών της ΔΑΠ απέναντι στους άλλους είναι η προσαρμοστικότητά τους σε κάθε φοιτητή καθώς και το πόσο εύκολα μπορεί να τον κερδίσει.

Παρ’ όλα αυτά κατακρίνει την προσπάθεια όλων όσων «επαναστάτησαν» να επιβραβευθούν με πρόσληψη στο Δημόσιο ή στην ΕΡΤ. Κι εγώ να δεχθώ ότι γίνονται πελατειακές προσλήψεις και ρουσφέτια από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όμως ξεκίνησαν όλα αυτά; Προτού σπεύσει κάποιος να κατηγορήσει τον Αριστερό φοιτητή για ρουσφετοπροσπάθεια, ας ανατρέξει στις σκανδαλώδεις προσλήψεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στο Μουσείο της Ακρόπολης και στη ΝΕΡΙΤ.

Περίμενα, βέβαια στο κλείσιμο του άρθρου, έτσι έστω μια μικρή αυτοκριτική, έστω ένα «εδώ Felix έχεις δίκιο». Εγώ, ο ανένταχτος, σε όποιο σημείο είτε του Felix, είτε του ΔΑΠίτη, έχω τις ίδιες απόψεις, το λέω. Αλλά δυστυχώς εν τέλει διακρίνω και το φόβο της συνομιλίας, της ώριμης αντιπαράθεσης, του debate, των πολλών κλισέ που χρησιμοποιούνται. Λες και αν αλλάξει κάτι και ΔΑΠ και ΠΚΣ κάτσουν στο τραπέζι να συνεννοηθούν, θα έρθει η καταστροφή! Κι αυτό είναι που με που με λυπεί ακόμη περισσότερο στις θέσεις του ΔΑΠίτη, παρόλο που τις παραθέτει συγκροτημένα.

iii. Και τέλος, εγώ ο ανένταχτος.

Τελευταία, έχοντας βγει από την κομματική παγίδα, αγνοώντας την πρόταση που μου είχε γίνει για παρείσφρηση σε παράταξη, φθονώ πως οι παρατάξεις αφήνουν όχι μόνο εμένα, αλλά και πολλούς άλλους συναδέλφους μου παγερά αδιάφορους. Και φαίνεται αυτό, όχι μόνο από τα σχόλια που έχουν αποσπάσει τα 2 πρώτα μέρη εντός ιστολογίου, αλλά και από όλους όσους μου στέλνουν τα σχόλιά τους στο Facebook. Υπάρχει δε και μερίδα φοιτητών που μου ζητάει μεγαλύτερη αυστηρότητα προς αυτές(!). Και δεν τους αδικώ.

Παρ’ όλα αυτά κάνουμε κι εμείς, οι ανένταχτοι τα λαθάκια μας, παρασυρμένοι από την καθημερινότητα της σχολής και την αστείρευτη όρεξή μας για όλο και περισσότερα δεκάρια. Απέχουμε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και από τις εκλογές και από τις συνελεύσεις. Έχουμε απαξιώσει με την απουσία μας όλο αυτό το σκηνικό του φοιτητικού συνδικαλισμού, ο καθένας για τους δικούς μας λόγους. Ο κύριος, όμως, λόγος γι’ αυτό είναι ότι παρακολουθούμε αντί συνελεύσεων, μεσημβρινά δελτία των… 8 και αμιγώς πολιτικές αντιπαραθέσεις αντί παράθεση κάποιου προγράμματος στις «προεκλογικές εκστρατείες». Η ιδιαιτερότητα δε των φετινών εκλογών ήταν η συστηματική προσπάθεια απ’ όλες τις πλευρές για αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοφανές όπως και να το δει κανείς.

Εμείς όμως που το τρέχουμε κάπως γρηγορότερα προς το πτυχίο, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε ούτε επωφεληθεί ούτε επιβαρυνθεί από την όλη κατάσταση. Κι αυτό το προσθέτω στα θετικά. Αυτοί όμως που δουλεύουν(κανονικά, όχι «τον κόσμο»), είναι από επαρχία, επέστρεψαν στη σχολή για να αποφύγουν τη διαγραφή και να πάρουν το πτυχίο τους έστω και καθυστερημένα, δεν βλέπω να κερδίζουν και πολλά. Βλέπω τις προάλλες πρόταση της ΔΑΠ για διεξαγωγή διπλής εξεταστικής. Ωραία ως εδώ, εν μέρει συμφωνώ κι εγώ. Εν μέρει, γιατί ζητάει μόνο η ερχόμενη εξεταστική να διεξαχθεί «διπλή»(δηλαδή να μπορούν να δίνονται όλα τα μαθήματα – χειμερινά και εαρινά - από όλους τους φοιτητές ανεξαρτήτως εξαμήνου, αρκεί να έχουν δηλωθεί τουλάχιστον μία φορά). Και ρωτάω εγώ: Γιατί μόνο αυτή την εξεταστική και όχι όλες τις εξεταστικές στο διηνεκές; Και η ευκαιρία στους αιώνιους φοιτητές θα δοθεί για εκπλήρωση των σπουδών τους, και το «ξεμπέρδεμα» των τακτικών φοιτητών θα επέλθει γρηγορότερα. Είναι ένα από αυτά που με στεναχωρούν, όχι μόνο για μένα, αλλά και για το φουκαριάρη το συνάδελφο.

Τι προτείνω εγώ όμως για όλα αυτά; Πρώτον, «κόψιμο» του ομφάλιου λώρου με τα κόμματα, εφ’ όσον υπάρχει τέτοιος. Όχι απλά επειδή τα κόμματα δεν χαίρουν και μεγάλης εκτίμησης από την κοινή γνώμη, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας να υπάρχει σύνδεση της πολιτικής με την παιδεία. Καλύτερα να τη σπουδάζεις την πολιτική, παρά να σε σπουδάζει αυτή. Δεύτερον, συνεννόηση. Ναι, να κάτσουν οι παρατάξεις στο τραπέζι και να συναποφασίσουν το μέλλον της σχολής και για το καλό των φοιτητών. Αντιπαράθεση εννοείται πως θα υπάρξει, αλλά αν είναι υγιής, όλα θα πάνε καλά. Τρίτον, να κοιτάξουν οι παρατάξεις να δουν πως θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη των φοιτητών. Όλων των φοιτητών έτσι; Όχι μόνο των πρωτοετών. Και πάντα χωρίς ακρότητες(βλ. μέρος 2^ο).

Μπορεί να αδικώ μερικούς με αυτά που γράφω εδώ πέρα και τους ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Ήθελα όμως να παραθέσω τη γνώμη μου για όλα αυτά που βλέπω να γίνονται στις σχολές και με κάνουν και ανησυχώ ώρες-ώρες. Ξέρω επίσης ότι υπάρχουν ενταγμένα άτομα που είναι και «ξηγημένα» και μια χαρά ως χαρακτήρες και όλα. Και ανήκουν σε διάφορες παρατάξεις έτσι όχι μόνο σε μία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι οι παρατάξεις έχουν και πολύ ωραία κορίτσια(και αγόρια για τις κοπελιές αναλόγως), έτσι; Ομορφαίνουν την κατάσταση, όπως και να ‘χει. Τέλος πάντων, επειδή ξέφυγα λίγο απ’ το θέμα, αυτά είναι όλα όσα μας στεναχωρούν εμάς τους ανένταχτους με τις φοιτητικές παρατάξεις και τις απόψεις τους. Όποιος θέλει να σχολιάσει κάτι, ας το κάνει στα σχόλια παρακάτω αλλά πολιτισμένα παρακαλώ. Κι ότι άλλο θέλετε εδώ είμαι.

Στοχευμένο Υ.Γ. Πέντε έψιλον, μπορεί να μην ξέρω τι είναι, αλλά εδώ είναι προσωπικό blog άποψης και όχι γραμμή παραγωγής άρθρων για εφημερίδες… Εντάξει; Ευχαριστώ.

Διαβάστε ξανά τη σειρά!

Το πρώτο μέρος εδώ

και το δεύτερο μέρος εδώ