Τέτοιες βραδιές είναι που σε κάνουν να νιώθεις περήφανος ως Ολυμπιακός...

Τρίψτε τα μάτια σας όσο θέλετε! Δεν πρόκειται ν' αλλάξει αυτό που βλέπετε...

Δύσκολα έρχονται τα λόγια μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι. Κι όταν έρχονται δεν έχουν ούτε νόημα, ούτε δομή. Και είναι λογικό. Ο Ολυμπιακός μας έκανε να ζήσουμε τη βραδιά που περιμέναμε για χρόνια. Μας έκανε να ζήσουμε το πρώτο "διπλό" στην Αγγλία, και μάλιστα απέναντι σε μία από τις κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος της χώρας (Premier League). Μας έκανε να ζήσουμε το match της δεκαετίας, ένα match που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!

Βέβαια, το σημερινό ματς, με την εξέλιξη που είχε και το τελικό σκορ, δεν το περίμενε κανείς (αντίφαση ε;). Και αυτό είναι λογικό. Δεν μας προϊδέαζε η εικόνα της ομάδας στο πρωτάθλημα για το τι θα δούμε σήμερα. Ούτε καν το καλό, κατά τ' άλλα ματς απέναντι στην Bayern δεν το έδειχνε αυτό. Αλλά ο σημερινός Ολυμπιακός αχρήστευσε όλες τις προβλέψεις και οδήγησε όλους τους κύριους bookies στη μίμηση της "βουτιάς Ζαχόπουλου".

Το ματς άρχιζε να παίρνει μια άλλη τροπή από αυτή που συνήθως βλέπουμε στο Emirates από το γκολ του Felipe Pardo. Γιατί ποτέ ο Ολυμπιακός δεν έχει βάλει πρώτος γκολ στο γήπεδο αυτό. Από το 33ο λεπτό του αγώνα οι Πειραιώτες είχαν την τύχη του ματς στα πόδια τους. Γι' αυτό και παρά την ισοφάριση (Walcott - 35') οι παίκτες πίστεψαν στη νίκη κι έφτασαν στη γκολάρα του Φορτούνη στο 40ο λεπτό που δυστυχώς "σκιάστηκε" από τη γκάφα του Ospina.

Στο δε β' ημίχρονο ο Ολυμπιακός "κεντούσε". Μέχρι το 2-2 (Sanchez - 65') ο Ολυμπιακός είχε πετύχει το ζητούμενο. Μια... λογική κατοχή της μπάλας και πίεση λίγο πιο ψηλά. Η ισοφάριση της Arsenal και πάλι δεν ήταν αρκετή μπροστά στη θέληση των Πρωταθλητών Ελλάδας. Στην επόμενη φάση μετά την ισοφάριση, στο 67ο λεπτό συγκεκριμένο, ο Albert Finnbogasson έγραψε το τελικό σκορ. Κι από κει και πέρα, υποχώρηση. Ποτέ επανάπαυση.

Οι Λονδρέζοι πίεζαν. Και ξαναπίεζαν. Το ένα κόρνερ ερχόταν το ένα μετά το άλλο, το ίδιο και τα φάουλ σε επικίνδυνο σημείο, τα περισσότερα των οποίων ήταν αυστηρές αποφάσεις του Ολλανδού διαιτητή. Ναι, Ολλανδός διαιτητής πάλι στην Αγγλία (αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο). Το ύψος της πίεσης των παικτών της Arsenal στις εμφανέστατες πράσινες μπάρες του γραφήματος. Η ίδια κατάσταση από το 68' μέχρι το 94'. Στο διάστημα αυτό ο Ολυμπιακός αποτελείτο από 10 αμυντικούς και τον Ρομπέρτο που είχε κυριολεκτικά "κατεβάσει τα ρολά". Η αγωνία στο κατακόρυφο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.

Αν μου έλεγε κάποιος στις 21:00 το βράδυ της Τρίτης, 45 λεπτά πριν τη σέντρα του παιχνιδιού ότι μετά τη λήξη θα τραγουδώ τον ύμνο του Ολυμπιακού (ο οποίος θα παίζει στη διαπασών) πανηγυρίζοντας μια μεγάλη νίκη, θα του έλεγα ότι είναι τρελός. Εν τέλει αποδείχτηκε πως ο τρελός είμαι εγώ που δεν υπολόγισε τι είναι ικανή να κάνει η αγαπημένη μου ομάδα. Κι αυτή η νίκη είναι που με κάνει περήφανο που είμαι Ολυμπιακός για πολλά πράγματα:

α) Νίκη στην Αγγλία μετά από 12 συνεχόμενες ήττες. Και την τελευταία, απέναντι στην Manchester United το 2014 να πονάει περισσότερο.

β) Η πίστη των παικτών στη νίκη παρά τις δύο συνεχόμενες ισοφαρίσεις και την πίεση των αντιπάλων. Μόνο μια μεγάλη ομάδα μπορεί να αντιδράσει σε τέτοιες καταστάσεις κι ο Ολυμπιακός τα κατάφερε χάρη στη μεγάλη του προσπάθεια.

γ) Η απόδοση των παικτών και η νίκη του Θρύλου έκλεισε πολλά στόματα. Αυτοτροφοδοτούμενη δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση είναι και η κρίση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πολλά στόματα μιλούν και κατηγορούν χωρίς στοιχεία όποιον να 'ναι. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, οι παίκτες έκλεισαν τα στόματα ως όφειλαν εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Και μπράβο τους. Αυτό σημαίνει ότι το μόνο που μπορώ να εκλάβω ως "εγκληματική οργάνωση" είναι οι κάτωθι:

 Μπράβο μάγκες!

Υ.Γ.: Η ομάδα είναι Πειραιώτικη, αλλά ο Φορτούνης είναι από την Καλαμπάκα!!! Πειστήρια στο "Η Καλαμπάκα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη - Μέρος 3ο"