ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ!!!!!!!!

Καθίστε! Καθίστε! Δεν βγήκε κάποιο μάθημα...

Αλλά ήρθε η στιγμή να βγει στο φως ο τρόπος που έχω πανηγυρίσει τα τελευταία τρία χρόνια τα 38 μαθήματα που έχω περάσει.

Πιο έντονοι βέβαια, ήταν οι φετινοί πανηγυρισμοί, αφού τα περισσότερα μαθήματα είχαν βαθμό που ξεπερνά το 9.

Ας ξεκινήσω λοιπόν από τα πιο απλά...

"Πατάω" στη σχολή σε όλες τις διαλέξεις, όλων των μαθημάτων, σε όλες τις ώρες, καθ' όλες τις συνθήκες που μπορεί να επικρατούν.

Η συλλογή των σημειώσεων που φυλάω στα ράφια του "σύνθετου" πρέπει να ξεπερνά - μαζί με όσες που έχουν δοθεί από καθηγητές - τις 1.000 σελίδες. Φανταστείτε τι έχει περάσει το αριστερό μου χέρι όλα αυτά τα χρόνια που γράφω ακόμα και την πιο ηλίθια λεπτομέρεια της παράδοσης ώστε αυτή να εμπεδωθεί. 

Όταν φτάνει η ώρα της εξεταστικής, παρ' όλο που η τακτική μου δεν συμπεριλαμβάνει διάβασμα στο σπίτι(θα την ξεδιπλώσω αυτήν την τακτική σε επόμενα post), πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα βιβλίων, σημειώσεων, φωτοτυπιών, διαφανειών κι ότι άλλο μπορεί να φανεί χρήσιμο έως την ύστατη ώρα... Η εξέταση και η αναμονή του αποτελέσματος γίνεται μέσα σε αγχωτικά πλαίσια(μπαίνω στο σύστημα καθημερινά - κάθε ώρα από τις 9:00 μέχρι τις 18:00 - για να δω αν έχει βγει κάποιο μάθημα. Αρρωστημένο, το ξέρω).

Αφήστε τις θυσίες που έχω κάνει σε άλλους τομείς της ζωής και της καθημερινότητάς μου για να φτάσω εδώ που έφτασα. Μερικές από αυτές είναι πολύ πιο επώδυνες απ' ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Η επιβράβευση δε, γι' αυτές είναι μικρή, αλλά εμένα με ικανοποιεί έστω κι αυτή. Έχω μάθει βλέπετε να ζω έτσι τα τελευταία 8 χρόνια.

Φτάνω στην ανακοίνωση του μαθήματος. Άλλη μία σειρά από πράσινα γράμματα έχει εμφανιστεί στην οθόνη και - αμέσως - αυτό είναι το συναίσθημα που μου έρχεται κατάσαρκα: το να αρχίσω, δηλαδή, να χοροπηδάω σαν τρελό παιδί, υπό τους ήχους του ύμνου του Ολυμπιακού, χωρίς να έχει μπει κάποιο γκολ ή τρίποντο. Είναι η στιγμή που - μόνο τότε - μπορώ να νιώσω ηρεμία και να ησυχάσω και να πω μπράβο στον ίδιο μου τον εαυτό που με τόσο περιορισμένα μέσα, τα κατάφερε για άλλη μια φορά.

Ακούγεται γελοίο. Ακούγεται παιδιάστικο. Πείτε ότι θέλετε. Το δέχομαι.

Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο κατακριτέος ο τρόπος που γιορτάζω την κάθε επιτυχία μου.

Ναι, έχω δει κάποια posts, και στην αρχική του Facebook και στην ιστοσελίδα των φοιτητών της σχολής μου, σε περασμένες εξεταστικές, το πόσο "καυτηριάζομαι" από "συνάδελφους" που δεν με γνωρίζουν και ούτε τους γνωρίζω. 

Το μόνο που έχω να τους πω είναι να κοιτάξουν τη δικιά τους την καμπούρα.

Θα γίνει η "σούμα" ούτως ή άλλως στο τέλος και θα δούμε ποιος κέρδισε και ποιος έχασε.

Και τώρα σας χαιρετώ.

Πάω να δω αν μπήκε κάποιο ΓΚΟΛ.

Β.Ν.Μ.