Η Καλαμπάκα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη (Μέρος 3ο)

Μέρος 3ο: Μια βόλτα στην Τρικάλων

(στο κέντρο δηλαδή...)

Ακούω τους φίλους μου εδώ στην Καλαμπάκα να μου λένε πως είναι “άδικος κόπος” μια βραδινή έξοδος στην πόλη. Στενοχωριέμαι δε όταν τους βλέπω ουκ ολίγες φορές να ψάχνουν την νυχτερινή διασκέδαση στα Τρίκαλα(το αν την βρίσκουν δεν το ξέρω). Προφανώς ή δεν ξέρω τι μου γίνεται ή εκείνοι δεν ευχαριστιούνται την βόλτα τους στο κέντρο τις πόλης όσο εγώ ή μου λείπει τόσο πολύ η Καλαμπάκα όταν είμαι στον Πειραιά που συμβιβάζομαι με αυτή τη βόλτα.

Τι εννοούμε όμως όταν λέμε για το κέντρο της Καλαμπάκας; Μιλάμε ουσιαστικά για έναν δρόμο που ενώνει τρεις πλατείες. Πρόκειται για την οδό Τρικάλων, την οποία αν την ακολουθήσει κανείς προς την έξοδο της πόλης θα βρεθεί στο δρόμο για τα Τρίκαλα(αυτό για όσους αναρωτιούνται γιατί ονομάζεται έτσι).

Ξενοδοχείο Divani Meteora

Η βόλτα αυτή ξεκινά από την νότια έξοδο της πόλης, εκεί δηλαδή που βρίσκεται μιάμιση χούφτα ξενοδοχεία(τα τρία εξ αυτών έχουν και πισίνα για καλοκαιρινές βουτιές). Divani Meteora, Orfeas, Antoniadis, Famissi, Famissi Kosta, Kaikis, Alexiou και King, είναι τα ξενοδοχεία που δίνουν την αίσθηση με τα εξωτερικά τους φώτα ότι η αρχή της οδού Τρικάλων θυμίζει κάποια μεγάλη πόλη ή ότι η Καλαμπάκα είναι τουριστικός προορισμός του βεληνεκούς της... Σαντορίνης. Δεν είναι, βέβαια, αλλά θα έπρεπε.

H "διαχωριστική" του πεζοδρομίου...

Σίγουρα περπατώντας στο πεζοδρόμιο θα προσέξει μια ίσια διακεκομμένη κίτρινη γραμμή, εμφανέστατη επάνω στις γκρίζες πλάκες και ουσιαστικά χωρίζει το πεζοδρόμιο στα δύο. Όταν εγώ την πρωτοαντίκρισα(στις 31/07/2015), νόμισα πως “οδηγούμε πάντα δεξιά, αριστερά μόνο προσπερνάμε”. Αλλά η αλήθεια είναι πως η γραμμή τοποθετήθηκε πριν λίγους μήνες από το δήμο για να περιορίσει “τον επεκτατισμό των τραπεζοκαθισμάτων”, κάτι που εν μέρει περιορίστηκε.

Μετά τα ξενοδοχεία και τα “σουβενιράδικα”, πλησιάζουμε τις δύο πιο γνωστές πιτσαρίες στην πόλη. Όποιος λοιπόν επιθυμίσει μια πίτσα για βραδινό δεν έχει παρά να ψάξει για την Pizza Land ή την Santa Lucia. Οι πίτσες εκεί είναι απίστευτα γευστικές!

Πλατεία Δημουλά

Λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η πρώτη πλατεία της πόλης που συναντάμε. Είναι η πλατεία Δημουλά, γνωστή κι ως η πλατεία με τις πολλές (κλειστές) καφετέριες. Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι, στην πλατεία αυτή γινόταν το πατείς με πατώς σε από ντόπιους κι επισκέπτες. Ήταν (και είναι) η πρώτη επιλογή για το μεταμεσονύκτιο ξεφάντωμα ενώ όλα τα μαγαζιά της πλατείας είχαν κόσμο.

Το "Ουράνιο Τόξο" με τη... γιγαντοοθόνη του!

Σήμερα το μόνο που θυμίζει σε κάτι την περσινή πλ. Δημουλά είναι η No 1 creperie της πόλης, το “Μπαμ Μπαμ”. Πολλές από τις καφετέριες και τα bar έχουν κλείσει(οικονομική κρίση γαρ) ή έχουν μεταφερθεί σε κεντρικότερο σημείο. Ωστόσο πολλά αξιόλογα μέρη εξακολουθούν να λειτουργούν και να μπορούν να προτιμηθούν ανάλογα την περίσταση. Το “Ουράνιο Τόξο” και το “Millenium” για τους ποδοσφαιρικούς αγώνες της Nova και του ΟΤΕ(καλά, οκ, και το Code!). To “Rapsody” ότι πρέπει για πρωινό καφέ και το “Hollywood” αναλόγως για τ' απόγευμα!

Ο "Δρούγκας" και το "Ράδιο Μετέωρα"

Αφήνοντας πίσω την πλ. Δημουλά, σίγουρα κάνω μια στάση για σουβλάκι στη “Διάβα”, το καλύτερο σουβλατζίδικο της πόλης. Προσφέρει σουβλάκι χοιρινό, κοτόπουλο ακόμα και λουκάνικο σκέτα ή τυλιχτά, αρκεί κάποιος να τα ζητήσει όπως τα ζητούν στη Θεσσαλονίκη. Δίπλα στη “Διάβα”, είναι ο “Δρούγκας”, γνωστό ζαχαροπλαστείο με πολύ ωραία γλυκά. Και ακριβώς από πάνω, ο ραδιοφωνικός σταθμός “Μετέωρα 90,3”, ένας από τους δύο που μεταδίδουν ζωντανό πρόγραμμα από την πόλη.

Η Πλατεία Ρήγα Φεραίου.
Δεξιά οι προτομές.
Στο κάτω μέρος το "σιντριβάνι"

Λίγο ακόμη περπάτημα και μετά από τέσσερα ταχυφαγεία, τέσσερις καφετέριες, ένα βενζινάδικο και έναν φούρνο και φτάνουμε στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου. Εν αντιθέσει με την προηγούμενη πλατεία, εδώ έχει πολύ κόσμο. Παιδάκια παίζουν, γονείς τα κυνηγάνε και πολλοί “συνταξιούχοι” καταλαμβάνουν τα παγκάκια και βυθίζονται σε ατελείωτες κοινωνικές συζητήσεις. Οι λάτρεις δε της “ρόκας”(καλαμπόκι στα κάρβουνα) μπορούν να βρουν μία από τις ψησταριές που “καίνε” στις δύο άκρες της πλατείας.

Δυστυχώς όμως οι προτομές των Χατζηπέτρου και Βλαχάβα δεν κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση όσο το χαλασμένο σιντριβάνι της πλατείας. Κι αυτό γιατί η εικόνα ενός σιδερένιου πλέγματος μέσα σε μία άδεια από νερό γούρνα δεν είναι και τόσο ωραία, ενώ έχω και την πεποίθηση ότι είναι και επικίνδυνο για τα παιδάκια που παίζουν εκεί. Ελπίζω να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε η εικόνα αυτή να διορθωθεί.

Προτομή Ευθ. Βλαχάβα

Μετά την πλατεία αυτή, η οδός Τρικάλων αρχίζει να ανηφορίζει και οι καφετέριες δίνουν τη θέση τους σε εμπορικά καταστήματα και τράπεζες. Αυτό το κομμάτι του δρόμου αποτελεί και και το εμπορικό κέντρο της πόλης. Ανάμεσα όμως σ' όλα αυτά μια ευχάριστη έκπληξη: ένα καφενείο με κρεμασμένη σε περίοπτη θέση μια ερυθρόλευκη φανέλα με τον αριθμό 7. Το καφενείο αυτό ανήκει στην οικογένεια του άσου του Ολυμπιακού, Κώστα Φορτούνη, που έχει καταγωγή από την Καλαμπάκα και πιο συγκεκριμένα τη Σαρακίνα, ένα πεδινό χωριό νοτιοδυτικά της πόλης.

Η φανέλες του Κ. Φορτούνη στην "Άμυνα" σε
Ολυμπιακό, Εθνική Ελλάδας και Καιζερσλάουτερν.

Η ανηφόρα αυτή δεν κρατάει πολύ και καταλήγει, μαζί με την οδό Τρικάλων, στην πλατεία Δημαρχείου, στην οποία εκτός από το... Δημαρχείο θα ζητήσει σίγουρα το “τοπικό έδεσμα” της πόλης, τη “σπάτουλα” στο ζαχαροπλαστείο “Κυβέλεια”. Σίγουρα βέβαια ξεχωρίζει και ο τεχνητός καταρράκτης που ενώνει δύο σιντριβάνια και αποτελεί σημείο φωτογράφησης πολλών επισκεπτών. Επάνω στην πλατεία και απέναντί της υπάρχουν δύο εστιατόρια ενώ τέσσερις καφετέριες που πάντα θα έχουν κόσμο αποτελούν πάντα σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων.

Το Δημαρχείο, η ομώνυμη πλατεία και ο τεχνητός καταρράκτης

Περιττό δε να πω πως η πλατεία Δημαρχείου είναι η πιο ωραία της πόλης. Είναι πιο κοντά στα Μετέωρα, έχει υπέροχη θέα σ' αυτά, ενώ είναι πολύ ωραία διασκοσμημένη και πάντα με πολύ κόσμο. Εδώ μπορώ να τελειώσω τη βόλτα αλλά μπορώ να επιλέξω να ξεκινήσω μια άλλη βόλτα. Μπορώ να μπω στην οδό Βλαχάβα με τα ωραία τσιπουράδικα και να καταλήξω στο Σοπωτό. Μπορώ επίσης να μπω στην οδό Πατριάρχου Δημητρίου που μέσω ενός υπέροχου Μετεωρίτικου σκηνικού καταλήγει στο Καστράκι και στα Μετέωρα. Αλλά υπάρχει και η οδός Ιωαννίνων που οδηγεί στο λόφο του Προφήτη Ηλία.

Όλη η Καλαμπάκα, εξ άλλου είναι έτσι. Ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Μια σωρεία επιλογών. Από τις κρυμμένες ομορφιές του Σοπωτού και της παλιάς πόλης, τις γειτονιές της Πουλιάνας, το βυζαντινό ναό της Παναγίας, την υπέροχη θέα από τον “Αϊ-Λιά”, μέχρι το υπέροχο παλιό Καστράκι και τις μονές των Μετεώρων. Τόσες επιλογές, τόσα υπέροχα πράγματα που απορώ ακόμα πώς τόσο εύκολα οι φίλοι μου στην πόλη, αποφασίζουν τόσο εύκολα να φύγουν για Τρίκαλα... Ελπίζω απλά να τα ξανασκεφτούν, ιδιαίτερα διαβάζοντας τα παραπάνω...