Με τους καιρούς έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει αυτό. Και πόρτα φάγαμε στο σχολείο ή τη σχολή και πήγαμε σε δημόσια υπηρεσία να εξυπηρετηθούμε (π.χ. Κ.Ε.Π.) και γυρίσαμε άπραγοι. Αφήστε δε που με κάποιες τέτοιες κινήσεις ασχολούμασταν καιρό και τις είχαμε "λυπηθεί" όχι επειδή είχαν λόγο να γίνονται, αλλά επειδή είχαμε "μπουχτίσει" από τη διάρκεια και την υπερπροβολή αυτής της κίνησης.
Το τι συμβαίνει όταν ένα δημόσιο κτίριο βρίσκεται υπό κατάληψη όλοι το ξέρουμε. Πρώτον όποια υπηρεσία στεγάζεται στο εκάστοτε κτίριο παύει να λειτουργεί, αφού κανείς δεν μπορεί να μπει μέσα σε αυτό. Δεύτερον, το κράτος ζημιώνεται είτε υλικά, είτε οικονομικά από την παύση της λειτουργίας των υπηρεσιών του και τρίτον, οι χρήστες όλων αυτών των υπηρεσιών ζημιώνονται και σε χρόνο και σε χρήμα αφού λόγω της κατάληψης δεν εξυπηρετούνται από αυτές.
Πού τις βλέπουμε τις καταλήψεις;
Υπάρχουν... καταλήψεις και καταλήψεις. Συνήθως βέβαια ισχύει πως όσο... αποστασιοποιημένη είναι η υπηρεσία/φορέας που τίθεται υπό κατάληψη τόσο πιο... απλή και μακροσκελής είναι! Εδώ όμως θα ασχοληθούμε με τα τρία πιο διαδεδομένα είδη κατάληψης στην Ελλάδα. Σχολεία, Σχολές και λοιπά δημόσια κτίρια διόλου ήσσονος σημασίας. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά...
Α. Σχολεία.
Όλοι μας κάποιο καταθλιπτικό φθινοπωρινό (ή χαρούμενο ανοιξιάτικο, συμβαίνει και τότε) έχουμε βρεθεί προ κεκλεισμένων σχολικών θυρών, τυλιγμένων με σωρεία λουκέτων και αλυσίδων. Και πλησίον όλων αυτών, μια ολιγομελής ομάδα μαθητών - συνήθως οι πιο "δημοφιλής" και το 15μελές που υλοποιεί την... προεκλογική του δέσμευση - ανοίγουν την πόρτα μόνο σε "φίλους" ενδοσχολικούς και εξωσχολικούς. Οι δε καθηγητές μαζί με "απελπισμένους" γονείς κάθονται απ' έξω. Εντός του σχολικού προαυλίου επικρατεί ένα συνεχές... διάλειμμα, μόνο που ότι υπό κανονικές συνθήκες απαγορευόταν, πλέον... επιτρέπεται(τσιγάρα, κινητά και χαμουρέματα εννοώ...). Η ολιγομελής προαναφερθείσα ομάδα, γνωστή κι ως "επιτροπή κατάληψης" είναι επιφορτισμένη να κρατάει το σχολείο κλειστό, να διοργανώνει τις "ψηφοφορίες" που πάντα βγάζουν συντριπτικό προβάδισμα των "υπέρ" και φυσικά με την οργάνωση party που διεξάγεται το τελευταίο... Σάββατο της κατάληψης, πράγμα που σημαίνει έξτρα δουλειά για την καθαρίστρια την ερχόμενη Δευτέρα αλλά και κίνδυνο για... παρατράγουδα...
Αιτήματα: Θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν είναι και τόσο σοβαρά, αν αναπολήσει κανείς σε αιτήματα του παρελθόντος(τρίγωνες τυρόπιτες, σύγχρονα PC, χαρτιά υγείας με... σχεδιάκια και Πενταήμερη στην Κρήτη). Τα τελευταία χρόνια βέβαια τα αιτήματα έχουν επικαιροποιηθεί και έχουν πιο... μνημονιακό χαρακτήρα.
Διάρκεια: Από 1-2 βδομάδες μέχρι και... μήνες! Εξαρτάται πάντα από το είδος του σχολείου (Γυμνάσιο, ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ) και την "επιτροπή".
Παρατράγουδα: Όσο παρατράγουδο μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τον "καβγά" επιτροπής-καθηγητών. Εκτός βέβαια αν στο party του τελευταίου Σαββάτου συμβεί κάτι πιο "χοντρό".
Β. Σχολές.
Το ίδιο σκηνικό σκεφτείτε αλλά αυτή τη φορά σκεφτείτε και την πολύωρη διαδρομή με τα Μ.Μ.Μ. μέχρι τη σχολή. Αυτή τη φορά όμως κεκλεισμένες είναι οι πύλες της σχολής και πλησίον αυτών είναι... πάλι κάποια "επιτροπή" περιφρούρησης". Εδώ σχέση με την κατάληψη σίγουρα έχει σχέση κάποια από τις παρατάξεις (βλ. σχετικό αφιέρωμα) είτε με εργαζόμενους των ιδρυμάτων που πλήττονται από τυχόν μέτρα (βλ. Διοικητικοί Υπάλληλοι ΑΕΙ/ΤΕΙ 2012). Η είσοδος στο "campus" αυτή τη φορά δεν επιτρέπεται σε κανέναν είτε φοιτητή είτε καθηγητή, γεγονός που καθιστά το κάθε ίδρυμα σε "κρανίου τόπο". Σίγουρα έχετε ακούσει και τις εκκλήσεις των πρυτάνεων περί "κινδύνων απώλειας εξαμήνου", αν και το εξάμηνο πολλές φορές σώζεται την τελευταία στιγμή με παρατάσεις επί παρατάσεων.
Αιτήματα: Πολιτικά. Πάντα πολιτικά. Γιατί η λειτουργία των σχολών, οι υποδομές της και το περίγραμμα σπουδών τους ελάχιστους ένοιαξε.
Διάρκεια: Μία με δύο μέρες, όχι πολλά πράγματα. Εκτός αν πρόκειται για "Αθηναϊκό Πανεπιστήμιο".
Παρατράγουδα: Εξαρτάται από το ίδρυμα. Αν είναι Τ.Ε.Ι. μην περιμένετε τίποτα. Αν όμως είναι Πανεπιστήμιο, τότε μια αντιασφυξιογόνος μάσκα είναι απαραίτητο αξεσουάρ για φοιτητές...
Γ. Λοιπά δημόσια κτίρια διόλου ήσσονος σημασίας.
Το πιο διαδεδομένο είδος που μπορεί να συναντήσει κανείς, ιδιαίτερα αν κάνει συχνές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας ή αν βλέπει συχνά τα δελτία των 19:58. Εδώ μιλάμε για υπουργεία, διοικήσεις οργανισμών του Δημοσίου, ακόμα και Ο.Τ.Α. και λοιπά δημόσια κτίρια. Εδώ οργανωτές είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εργαζόμενοι που πλήττονται από νέα μέτρα που ψηφίζονται στη Βουλή ή συνδικαλιστικές οργανώσεις και υποκινούμενα από κόμματα εργατικά κινήματα για τους παραπάνω ή άλλους λόγους.
Αιτήματα: Συνήθως η απόσυρση κάποιου νομοσχεδίου ή ανάκληση κάποιας απόφασης που πλήττει αυτούς που οργανώνουν την κατάληψη.
Διάρκεια: Ανάλογα τα αιτήματα από μία μέρα έως... όσο πάει.
Παρατράγουδα: Συμπλοκές με Αστυνομία και Μ.Α.Τ. ακόμα και καθημερινά.
Μέσα σ' αυτά τα δεδομένα λοιπόν έρχομαι εγώ ως κοινός θνητός blogger να βγάλω μια άκρη μέσα σ' αυτό το τοπίο. Πριν όμως πει κάποιος πως βγήκε ο κρυμμένος δεξιός από μέσα μου πρέπει να σημειώσω πως ιδιαίτερα σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια δικαίως υπάρχουν διαμαρτυρίες και αγώνες κατά των μνημονιακών συμφωνηθέντων και των αδικιών που προέρχονται από αυτά. Άπειρος ο σεβασμός σε όλους αυτούς λοιπόν. Γιατί όμως καταλήψεις; Προσωπικά δε βλέπω κάποιο λόγο να προσπαθεί κανείς να σταματήσει τη λειτουργία οποιασδήποτε δημόσιας υπηρεσίας σε ένδειξη απλής διαμαρτυρίας. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να διαμαρτυρηθεί κανείς...
Άμα όμως μιλάμε για σχολεία, εδώ πρόκειται για... άλλα χωράφια. Η παραπάνω γλαφυρή προσέγγιση προφανώς τα λέει όλα. Ως μαθητές γυμνασίου και λυκείου γνωρίζαμε "εκ των έσω" τι συνέβαινε στις καταλήψεις. Βλέπαμε το καθισιό και την τεμπελιά όχι μόνο να επικρατούν στα κατειλημμένα σχολεία, αλλά βλέπαμε και την επιβράβευση των παραπάνω από καθηγητές που είτε δούλευαν είτε όχι, θα πληρώνονταν κανονικά.
Έχοντας μνήμες από τις καταλήψεις των δικών μου λυκειακών χρόνων έβλεπα τα σχολεία να κλείνουν με σκοπό να χαθεί μάθημα. Ιδίως όταν πήγαινα σχολείο στο Κερατσίνι, που τότε δίκαια αιτήματα εκφράστηκαν από λάθος ανθρώπους και έπεσαν στο κενό. Τότε είχαν χαθεί και οι εκδρομές και πολλές συμμετοχές σε αθλητικές διοργανώσεις, ενώ η σχέση μαθητών - καθηγητών είχε χειροτερέψει. Στις καταλήψεις του 2011 για την έλλειψη βιβλίων στα σχολεία και την αντικατάσταση τους από DVD, όντας μαθητής στη Δραπετσώνα υπερψήφισα την κατάληψη γιατί τα αιτήματα με εξέφραζαν αλλά η κατάληψη τότε ήταν πιο ενεργή από αυτή του Κερατσινίου. Υπήρξε συνεργασία και αλληλοκατανόηση μαθητών - καθηγητών, κάτι πρωτόγνωρο για κατάληψη σχολείου και μάλιστα της Δραπετσώνας, δε συμφωνείτε; Και παρόλο που χάθηκαν μαθήματα τότε, η πενταήμερη του σχολείου έγινε κανονικά, ενώ οι πρώην συμμαθητές μου στο Κερατσίνι αρκέστηκαν σε υβριστικά σχόλια στα άρθρα του blog για να βγάλουν το άχτι τους.
Εν κατακλείδι, για να δούμε τι έχουμε: Την κλασική ελληνική σκέψη: "ότι δε μας αρέσει, το μπλοκάρουμε". Οι μαθητές για να χάσουν μάθημα, οι σπουδαστές για να περάσουν τα αιτήματά τους (και να χάσουν μάθημα/εργαστήριο) και οι λοιποί για να αγωνιστούν, να διαμαρτυρηθούν, να αποκαταστήσουν αδικίες και να γίνουν ήρωες - που θα γίνουν βουλευτές, που θα γίνουν υπουργοί - αλλά και για να έχουν μία extra μέρα ρεπό. Άρα η απάντηση στο αρχικό ερώτημα "Αγώνες ή κεκαλυμμένο καθισιό" είναι, επειδή στην Ελλάδα ζούμε και τα δύο! Κι αυτό επειδή ο λαός μας μπορεί να εφηύρε την άνωση, αλλά εφηύρε και τη μεσημεριανή σιέστα...
Διαβάστε τα "περί καταλήψεων" άρθρα του 2011:
1) 1ο Λύκειο Κερατσινίου: Θυμήθηκαν πώς πρέπει να αγωνιστούν ή πώς να χάσουν μάθημα;
2) 2ο Λύκειο Δραπετσώνας: Κατάληψη για τα βιβλία και για τα έξοδα του σχολείου
3) Επί των σχολικών: Το Δεκέμβρη θα είναι ωραία, με 5ημερη ωραία!!! (άρθρο για την 5ημερη του 2ου Λυκείου Δραπετσώνας, με "καρφιά" προς πρώην συμμαθητές)
Διαβάστε τα "περί καταλήψεων" άρθρα του 2011:
1) 1ο Λύκειο Κερατσινίου: Θυμήθηκαν πώς πρέπει να αγωνιστούν ή πώς να χάσουν μάθημα;
2) 2ο Λύκειο Δραπετσώνας: Κατάληψη για τα βιβλία και για τα έξοδα του σχολείου
3) Επί των σχολικών: Το Δεκέμβρη θα είναι ωραία, με 5ημερη ωραία!!! (άρθρο για την 5ημερη του 2ου Λυκείου Δραπετσώνας, με "καρφιά" προς πρώην συμμαθητές)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου